De dag begon als alle andere dagen: warm, 8 uur opstaan, monteren, ontbijten en naar de briefing. De clubklasse kreeg een opdracht van 220 km, volgens ons wat aan de korte kant gezien het mooie weer van de afgelopen dagen. Maar goed, het is een trainingsdag, ook voor de wedstrijdleiding. En als we dit weer houden kan er de komende weken nog genoeg gevlogen worden! Iedereen vliegt ontzettend hard (voor Nederlandse begrippen ieder geval), en een van de locals heeft gister meer dan 800 km gevlogen. Aardig weertje dus!
Tijdens de briefing werd een aantal praktische zaken besproken, zoals start en landingsprocedures, en de radiofrequenties. Hier bleek dat bij het verdelen van de radiofrequenties onder de teams de wedstrijdleiding ons vergeten was! Uiteindelijk pakte dit goed uit: we konden een frequentie kiezen. We delen nu de frequentie met de Belgen en Nieuw Zeelanders.
Na de briefing gaan we meestal terug naar de camping om te lunchen, zwemmen en te relaxen. De kist is dan al helemaal klaar. Een half uur voor de eerste start gaan we weer naar de strip, waar het echt goed warm is en we dus zo kort mogelijk verblijven. De clubklasse staat hier iedere dag vooraan dus we moeten iedere dag echt op tijd zijn. Vandaag was de eerste start om 13.00 uur, Bart stond vooraan in de clubklasse, en Bibi en Maaike konden dus snel weer terug naar de schaduw op de camping. Bart ging vrij laat over de lijn, om 14.55 uur. Dit gaf ons daarna even de tijd om het dorp in te gaan om onze telefoonkaarten op te waarderen. We waren nog maar net terug op het veld, of Bart meldde op de radio dat hij er aan kwam! Door de hoge bergen en kleine antenne van onze grondset is het erg lastig en eigenlijk onmogelijk om Bart gedurende de vlucht te volgen. Maar goed, hij was thuis! We vermoedden al dat hij het best aardig gedaan had vandaag met een gemiddelde van 118,2 km/h.
Na het demonteren van de kist hebben we nog even ‘YX’ onder op de vleugel getaped, en daarna konden we weer snel naar het zwembad. Volgens de regels hier moet iedereen tijdens het zwemmen een badmuts op. Afgelopen weken was de badmeester er nog al soepel in, zijn richtlijnen waren niet altijd even duidelijk (Bart moest wel een batmuts op, Maaike niet?), maar na commentaar van de grote baas moet nu écht iedereen zo’n ding op. Voor 3,50 EURO zijn ze te koop bij de badmeester. We vermoeden dat dat ook de reden is dat iedereen een badmuts moet dragen (de kas spekken).
Na het eten (pasta, natuurlijk) ging Bart zijn SDkaart met loggerfile ophalen bij de Scoring Office. Hier is het nog een beetje een zooitje. Bart mocht zijn SDkaart weer meenemen, maar toen hij weg liep werd er geroepen dat hij nog helemaal niet gescored was en ze zijn file nog niet hadden. Na een mooi staaltje Italiaanse stress en paniek bleek dat zijn file gewoon op de computer stond en gescored kon worden. Op dat moment was nog maar de helft van de clubklasse gescored, maar Bart stond wel bovenaan! Spannend…
Nét toen ik wilde beginnen aan het schrijven van dit stuk, kwamen de Engelsen op bezoek. Een van hen had al met ons meegegeten en hij had een veel te grote en goedkope fles rode wijn en een fles tequilla meegebracht. Helaas wilde niemand dat met hem delen en heeft hij de helft in zijn eentje op gedronken… De rest kan je raden. Overigens hoort deze jongen niet bij het Engelse team: hij was hier een paar dagen om te filmen en gaat waarschijnlijk een DVD maken over de wedstrijd. We zijn benieuwd naar het resultaat… Tot morgen!
Zie ook het fotoalbum!