Voorlaatste wedstrijddag

Nog een beetje van slag van het standaardklassesucces van gisteren, zijn we vandaar opgestaan met de gedachte dat het vandaag flink zou waaien, maar niets is minder waar. Lekker zonnetje, weinig wind; een aangename dag met mooie thermiek. Het laatste klopte, het eerste niet. Het weerbericht beloofde een stevig windje, 25 kts grondwind en op grotere hoogte nog wat meer. Met groot Australisch optimisme worden er flinke opdrachten uitgeschreven, want de temps zijn minsten zo optimistisch als de Australiërs zelf.

Bij het starten van de clubklasse zien we de bewolking van het naderende koufront al aankomen, en de bijbehorende wind beginnen we al te voelen. Terwijl we kijken naar klapwiekende clubbies wordt de start van de standaardklasse even uitgesteld om een c-opdracht te kunnen uitschrijven. De clubklasse moet het blijven doen met de (te??) grote A-opdracht. Al voor de startlijnopening worden windsnelheden van 65 km/h op hoogte gemeld en gezien de nadering van de bewolking is het op grote hoogte nog wat heftiger. Onze inschatting is dat niemand thuis gaat komen………. Totdat we de stijgwaarden horen, tot 4 m/sec; misschien gaat de standaardklasse nog wel thuiskomen. De frontale bewolking schuift over en ondanks de dikte hiervan blijft het hieronder nog wel enigszins thermisch. Sneller dan verwacht komen twee Polen en een Brit finishen: 138 km/h voor de winnaar. Meer dan een uur later komt nog een gaggle binnen, welke zo langzaam is dat ze geen snelheidspunten meer krijgen. Ook Robin en Mathew Scutter maken deel uit van deze groep die de gezamenlijke 4e t/m 12e plaats deelt. Geen winst, geen verlies. Het verschil met de nummer drie is iets groter geworden.

In deze standaardklassegaggle zit een clubklasse-Amerikaan die als enige in de klasse rondkomt. De grondwind had in de middag een sterkte van 25 kts met uitschieters naar 35 kts. Op basis hiervan hadden wij op de grond ingeschat dat het een echte afstandsdag zou worden. Met de inkomende hoge bewolking werden de vliegers steeds meer naar het midden van de driehoek gedreven en stranden ze net voor het veld. Nick wordt 8e met nog 38 km te vliegen en Ronald staat 4 kilometer dichter bij Narromine.

Doordat Annemiek wat later startte omdat ze onvoldoende hoogte kon winnen, vloog ze de opdracht vrijwel alleen en na het ronden van het laatste keerpunt kwam ze niet meer tegen de in het noorden nog sterkere wind in. Om 18.00 meldt ze met haar Spot dat ze veilig is geland en op basis van de coordinaten moet de ophaalploeg die al 2/3 van het laatste been tegemoet is gereden haar snel kunnen vinden. Helaas om 22.00 uur het laatste contact met de ophalers dat ze haar nog niet gevonden hebben. Daarna absolute radiostilte van zowel vlieger als ophalers. Pas om 00.30 uur, als we al naar het vliegveld zijn teruggegaan voor assistentie bij het zoeken, krijgen we een verlossend sms-je dat Annemiek een auto op het einde van de paddock ziet. Om 05.30 uur zijn ze thuis.

Kern van het verhaal: wanneer je in West-Europa ” 1e weg rechts zegt” is dat na ongeveer een kilometer, in Polen na 4 kilometer, maar in Australië pas na 20 kilometer op een dirtroad om de volgende dirtroad rechts te vinden, waar je vervolgens ook nog eens 6 kilometer door een bos moet rijden om het begin van de akker te vinden. Gelukkig zijn Henk en Ferdi samen op pad en niet voor een gat te vangen. Om weer 3G contact met ons te krijgen hebben ze wel eerst 30!!!!! km terug moeten rijden om in een plaatsje nieuwe route-info van Tim te krijgen. De door ons gealarmeerde wedstrijdleiding maakte zich niet zo’n zorgen: ze was veilig geland, had dit met de spot gemeld en Annemiek is een verstandige meid die vast niet bij haar vliegtuig weg zou gaan. Het ergste is dat je een nachtje onder je spaceblanket moet slapen………… No worry’s. Andere dimensies in dit land. Annemiek bleef er een stuk rustiger onder dan de rest van ons, maar ja dit is niet haar eerste avontuur van haar in dit land. Over de 400 kilometer ophaaltocht hebben ze twee tanks benzine leeggereden……………

Morgen de laatste dag
Waarvan de resultaten inmiddels op soaringspot staan!!!


Over Ger Kwant

Ik ben in 1973 op 14-jarige leeftijd begonnen met zweefvliegen bij de Nijmeegse Aeroclub, haalde in 1975 het ZVB en vloog mijn eerste juniorenwedstrijden op Venlo in 1979 met een clublibelle. Na de NK 2007 in Stendahl ben ik gestopt met actief wedstrijdvliegen. Bij de NijAC geef ik nog instructie, ben technicus en mag op een Nimbus 4T vliegen. In 1998 ben ik betrokken geraakt bij het juniorenvliegen toen ik samen met Francis van Haaff en Frouwke Kuijpers de 1e Junior World Gliding Championchip 1999 organiseerde; het Tulip Tournament. Vanuit de organiserende Stichting Zweefvliegevenementen Nederland zijn we vervolgens doorgegaan met het beschikbaar stellen van een zweefvliegtuig voor junioren. Momenteel zit ik nog steeds als penningmeester in het bestuur, al wordt al het werk voor mij gedaan door Wilco Boer. Nico Koster is als voorzitter samen met onze juniorvliegers het boegbeeld van de Stichting, die nu de beschikking heeft over twee St.Cirrus zweefvliegtuigen Au en Ag; goud en zilver volgens het periodiek systeem. Dit is voor mij de vierde JWGC als teamcaptain na Nitra 2003, Musbach 2011 en Lezno 2013.