EK Hongarije, de laatste loodjes

Donderdag, wedstrijd dag 8

Vandaag staan er buien op het menu. Hoeveel en hoe laat staat nog in het midden.. Wat doet de wedstrijdleiding dan? Juist, een AAT. Eentje van 3 uur voor all klassen. Zoals gewoonlijk was het weer dramatisch bij het veld. Lekker prutsen op metertjes om zo hoog mogelijk te komen.

Omdat we ons niet zeker waren hoe laat de buien zouden komen, was een coupe om laat te starten geen goed idee. We zaten goed, en er gingen wat jongens. Wij zaten mooi hoog, dus ook wij gaan. De eerste sector lag in het oosten.De eerste goeie cumuls komen noordelijk van koers. Hmm, dat afvliegen levert geen maximale afstand in de eerste sector, dus we houden wat zuidelijk, in tegenstelling tot de rest.

Er ontstaan mooie plukjes voor ons. Dat biedt hoop. De eerste geeft 2.7 m/s. Oke, ff een paar slagen. 1500 agl. Door naar de volgende? Wel ver weg, maar ja we gaan. tijdens het glijden zien we links van ons gasten indraaien op een mega bel. Hmm.. Oke, eigen vlucht, door.. Plukje groeit, rommel rommel, en een enorme klapper. 4 meter naar 2300m. Zo, die pakken ze ons niet meer af. De eerste sector naderen we snel. In het begin van deze sector ligt een rivier. Het is in de buurt van Szeged, waar het altijd ff wat minder gaat. Hmm, omkeren? Alle sectoren hierna maximaal pakken betekend 135 gemiddeld, zou dat genoeg zijn? In de noordelijke sector wordt al onweer gemeld.. Maar, het houdt hier op, dus we draaien. Ondertussen zien we niemand meer. De noordelijke sector kunnen we goed in, en voor de eerste buien pakken we maximale afstand. Oke, nu door. Hmm, de teller staat op 130, en de benodigde snelheid voor de maximale afstand is 135. Niet weer te vroeg he.. Goed, nog steeds niemand gezien. Dit kan drie dingen betekenen: we vliegen de verkeerde opdracht, we zijn heel langzaam, of we gaan als de brandweer. Ras pessimist dat ik ben begin ik driftig de opdracht nog maar een keer te checken. Tsja, het klopt toch echt. De bellen worden minder makkelijke te vinden. Toch vinden we een goed pad. Uiteindelijk ook een goeie bel. Op een gegeven ogenblik begint een van de PDA’s driftig te protesteren: “airspace”. Shit, zitten we al zo hoog? We mogen tot 2743 meter. Aangezien we het instrumentarium prima in orde hebben (not) is er even onduidelijkheid over de marge die we nog hebben. Ik ben altijd als de dood voor airspace fouten, dus ik duik hem weg. Harry had achteraf gelijk dat we nog 200 meter konden. Maargoed, we moeten door. We zitten net op glijpad, 80 km uit. Maar als we nu keren, zijn we te vroeg. Nog ff 6km door. Zo gezegd zo gedaan. Nou, 2300m boven de grond, en nog 200 meter onder glijpad. Dan zal je vast wel nog wat tegenkomen onderweg, toch? Glijden, glijden, glijden. In de verte schiet een congestus stevig door, en begint te regenen. Hmm, recht op koes. Toch maar iets noordelijker. Uiteindelijk vinden we onszelf terug voor deze ontwikkelende buien, net onder pad. We hebben hier een paar minuten vergooit. Rechts van de bui ontwikkeld nog een cel, die ook begint te flitsen en te regenen. Precies ertussen ligt onze koerslijn. Gaan we dit halen? Er steken meer kisten richting het gaatje, maar de twee regen gordijnen sluiten zich snel.

Dragen doet het amper, nu maar hopen dat er niet al te veel zakken komt. Wat regen kunnen we hebben, maar niet al te veel. We komen er redelijk doorheen. Achter de bui, ineens enorme turbulentie en 4 meter zakken. Ik wist niet dat een Arcus zo heen en weer kon gaan. Dit is duidelijk de outflow van de bui. Hierna zit er evenveel stijgen, dus we houden ons pad. Helaas, 9 minuten later thuis, door de verprutste final glide.. Het verschil tussen de 2de tijd en de 12de.. Helaas, we gingen dus inderdaad als een van de snelste, maar daar kopen we niks voor.

Gelukkig is er nu de international evening! Elk land heeft specialiteiten qua eten en drinken, en het is altijd erg gezellig. Zelf staan we oliebollen te bakken. Een groot succes!

Vrijdag, wedstrijddag 9

Vandaag is het voor ons de dood of de gladiolen. De top tien is alleen nog haalbaar met een enorme coupe. Helaas hebben de buien van gister de thermiek start hier behoorlijk vertraagd. Sowieso geen 1000 punten dag dus. Jammer. Na het slepen zitten we op 0,2 te draaien. Soms een metertje. Bij het veld is het altijd dramatisch hier. De rest van de groep zit 200 meter hoger. Ik heb zelden in zo’n enorme groep gedraaid. Bijna de hele 18 en 20 meter klasse bij elkaar. Goed uitkijken dus. De lijn gaat open voor een 2:30 AAT.

De eersten gaan, en de bel houdt op. Wij moeten ook, want het is al 3 uur geweest. Dan maar 200 meter lager.. Zoals de hele wedstrijd al typisch is, zitten alle schaapjes weer achter de TWO en de polen aan. De hele klasse bij elkaar dus. Hmm, hierbij blijven zitten levert niks op, dus we moeten wat. Na het ronden van de eerste sector peren we hem ertussenuit met 210 km/h op de teller. Maar kijken waar het schip strand. Het gaat eigenlijk erg lekker, tot we de tweede sector pakken. Hier kunnen we helaas niet ver genoeg door, en moeten keren. Hmm, deja vu, we hebben in de laatste sector net niet genoeg ruimte om lang genoeg te vliegen. Een enorme straat brengt ons heel snel naar het einde van de sector. We vonden hem in het uiterste puntje en zetten het op een glijden. Ik voel het al aankomen, we zijn 3 minuten te vroeg thuis. Tsja, van 131 naar 127, auw auw. Geen coupe Holland voor ons in de 20 meter klasse dus.

Maar! De openklasse jongens hebben het heel lekker gedaan. Jeroen Verkuijl (ook oud junior, er is nog hoop voor me..) is 3de in de openklasse!!! Feestje dus. Ook Francois is lekker geklommen en in de top 10 terecht gekomen.

Ik heb enorm genoten van dit evenement. Om het te mogen vliegen met mijn vader was een geweldige ervaring. We begonnen eindelijk een beetje los te komen op de kist. Wie weet komt er ooit nog een vervolg.

Ik hoop dat de verslagen het leuk hebben gemaakt de wedstrijd een beetje mee te beleven. Bij deze houdt de spam weer op. De Arcus gaat de doos in, het was een genoegen.

Een laatste groet uit het nogsteeds warme Osceny.