Op de Facebookpagina schreven we gisteren dat Ronald dagwinnaar was geworden. Alle files waren ingeleverd en de LAK vlieger uit Litouwen had problemen met zijn file. Door het inleveren van zijn secundaire logger had hij wel een goede file en won de dag net voor Ronald; een gedeelde tweede dagplaats.

Het weer voor de laatste dag is gelijk aan het weer van de eerste wedstrijddag, wat wind uit het zuidwesten, matige blauwe thermiek, lage werkhoogte. Zoals jullie inmiddels weten betekent dit maximaal 3 m/sec stijgen tot ongeveer 7000 ft. De opdrachten zijn bescheiden 360 km race voor de standaard en 3 uur AAT voor de clubbies. Dit betekent ook dat er vandaag van alles kan gebeuren; vooral in de clubklasse waar de verschillen klein zijn. In de standaardklasse lijken de kaarten wel geschud, Mathew Scutter staat 280 punten voor en Robin en die staat weer 145 punten voor op Sebastián Nagel. Geen fouten maken. Toch gaan de standaardklassemannen nog even proberen het bed op te schudden.

Tijdens de vlucht zien we dat Robin en Ronald goed gaan, sneller dan de rest maar komen toch weer vast te zitten in de gaggle met hun Australische shaddow. Op dat moment weet Robin dat zijn kansen voor de dag over zijn en Ronald vliegt uit de gaggle voor de dagwinst, hetgeen dus bijna lukte. Weer prima ploegenspel. Tijdens de laatste kilometers komt Mathew aan de tip van Robin vliegen en balt zijn vuist als vreugdegebaar. De laatste kilometers vliegen ze in de gaggle naar huis, terwijl Ronald een scherp eindschot produceert.

In de clubklasse zetten Nick en Annemiek alles op alles om het verschil te maken. Voor de startlijnopening raken ze elkaar kwijt en op het geplande starttijdstip zit Annemiek heel hoog en heeft het geen zin om op Nick te wachten. Omdat ze relatief vroeg weg is en een goede snelheid weet te maken gokt ze op wat meer afstand in de tweede sector en de gaggle die tijd gaat verliezen in de laatste kilometers. Dit lukt net niet. Nick gaat lekker snel en het lijkt even een topklassering te worden. Helaas gooien de Britten roet in het eten. Door een prima teamprestatie duwen ze een Duitser van het podium af en veroveren ze de eerste en derde plaats in de totaalklassement. Een prachtige prestatie. Nick schuift nog een plaats op in het klassement en wordt 7e. Onze vriendelijke oosterburen winnen gelukkig wel het landenklassement met de Polen op de tweede en de Britten op de derde plaats.

De Poolse vliegers hebben de hele wedstrijd het meeste indruk gemaakt. Veel hoge dagklasseringen, maar op een dag een collectieve strategische fout die hen van de eindoverwinning houdt. Vijf vliegers, 1 aanhanger, 1 (hele mooie) ophaalster en een teamcaptain maakt deze wedstrijd voor hen een Tour de force.

Zelf hebben we het in de eerste dagen laten liggen. Na onze goede trainingsweken kozen wij ervoor om uit te gaan van onze eigen kracht en uit de gaggle proberen te blijven. In de tweede week ging dit goed maar in de eerste twee dagen hebben we hier punten laten liggen. Al met al zijn we tevreden met het resultaat.

Rest ons om iedereen te bedanken voor alle hulp die we hebben gekregen om dit grandioze avontuur mogelijk te maken. De afdeling zweefvliegen, De mensen die ons de zuurstofinstallaties hebben geleend, onmisbaar in dit land. Glider Pilot Shop voor alle ondersteuning met de vluchtcomputers en de koffer met reseve-instrumenten. William en Evelien Stalenburg van Outback Gliding die ons de beschikking gaven over hun hangaar, ons met raad en daad bijstonden en op de een na laatste dag zelfs een van onze vliegers uit de akker haalden. En “at last but not least”: Australian Soaring Center Corowa voor al hun ondersteuning met transport, de trainingsweken, de coaching, de thuisreis en ook de gezelligheid en gastvrijheid in paradijs Corawa. Morgen vliegen we naar “huis”; Corowa. Was het op de heenreis nog een vlucht van wel 480 km, na onze avonturen boven Narromine lijkt het routine as usual. Een kwestie van perspectief zoals alles in dit fantastische land.

Ook dank aan alle vrienden van Tulip, Jan en Robbie Seton en de Gilze zweefvliegclub voor het ter beschikking stellen van de prachtige vliegtuigen welke we 6 weken mochten gebruiken.

Tot ziens in Nederland.

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

Nog een dag overwinning en wel voor Ronald. Daarnaast een 2e plaats algemeen in de standaardklasse voor Robin en een mooie 7e plek voor Nick in de club.

Later meer!

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

Nog een beetje van slag van het standaardklassesucces van gisteren, zijn we vandaar opgestaan met de gedachte dat het vandaag flink zou waaien, maar niets is minder waar. Lekker zonnetje, weinig wind; een aangename dag met mooie thermiek. Het laatste klopte, het eerste niet. Het weerbericht beloofde een stevig windje, 25 kts grondwind en op grotere hoogte nog wat meer. Met groot Australisch optimisme worden er flinke opdrachten uitgeschreven, want de temps zijn minsten zo optimistisch als de Australiërs zelf.

Bij het starten van de clubklasse zien we de bewolking van het naderende koufront al aankomen, en de bijbehorende wind beginnen we al te voelen. Terwijl we kijken naar klapwiekende clubbies wordt de start van de standaardklasse even uitgesteld om een c-opdracht te kunnen uitschrijven. De clubklasse moet het blijven doen met de (te??) grote A-opdracht. Al voor de startlijnopening worden windsnelheden van 65 km/h op hoogte gemeld en gezien de nadering van de bewolking is het op grote hoogte nog wat heftiger. Onze inschatting is dat niemand thuis gaat komen………. Totdat we de stijgwaarden horen, tot 4 m/sec; misschien gaat de standaardklasse nog wel thuiskomen. De frontale bewolking schuift over en ondanks de dikte hiervan blijft het hieronder nog wel enigszins thermisch. Sneller dan verwacht komen twee Polen en een Brit finishen: 138 km/h voor de winnaar. Meer dan een uur later komt nog een gaggle binnen, welke zo langzaam is dat ze geen snelheidspunten meer krijgen. Ook Robin en Mathew Scutter maken deel uit van deze groep die de gezamenlijke 4e t/m 12e plaats deelt. Geen winst, geen verlies. Het verschil met de nummer drie is iets groter geworden.

In deze standaardklassegaggle zit een clubklasse-Amerikaan die als enige in de klasse rondkomt. De grondwind had in de middag een sterkte van 25 kts met uitschieters naar 35 kts. Op basis hiervan hadden wij op de grond ingeschat dat het een echte afstandsdag zou worden. Met de inkomende hoge bewolking werden de vliegers steeds meer naar het midden van de driehoek gedreven en stranden ze net voor het veld. Nick wordt 8e met nog 38 km te vliegen en Ronald staat 4 kilometer dichter bij Narromine.

Doordat Annemiek wat later startte omdat ze onvoldoende hoogte kon winnen, vloog ze de opdracht vrijwel alleen en na het ronden van het laatste keerpunt kwam ze niet meer tegen de in het noorden nog sterkere wind in. Om 18.00 meldt ze met haar Spot dat ze veilig is geland en op basis van de coordinaten moet de ophaalploeg die al 2/3 van het laatste been tegemoet is gereden haar snel kunnen vinden. Helaas om 22.00 uur het laatste contact met de ophalers dat ze haar nog niet gevonden hebben. Daarna absolute radiostilte van zowel vlieger als ophalers. Pas om 00.30 uur, als we al naar het vliegveld zijn teruggegaan voor assistentie bij het zoeken, krijgen we een verlossend sms-je dat Annemiek een auto op het einde van de paddock ziet. Om 05.30 uur zijn ze thuis.

Kern van het verhaal: wanneer je in West-Europa ” 1e weg rechts zegt” is dat na ongeveer een kilometer, in Polen na 4 kilometer, maar in Australië pas na 20 kilometer op een dirtroad om de volgende dirtroad rechts te vinden, waar je vervolgens ook nog eens 6 kilometer door een bos moet rijden om het begin van de akker te vinden. Gelukkig zijn Henk en Ferdi samen op pad en niet voor een gat te vangen. Om weer 3G contact met ons te krijgen hebben ze wel eerst 30!!!!! km terug moeten rijden om in een plaatsje nieuwe route-info van Tim te krijgen. De door ons gealarmeerde wedstrijdleiding maakte zich niet zo’n zorgen: ze was veilig geland, had dit met de spot gemeld en Annemiek is een verstandige meid die vast niet bij haar vliegtuig weg zou gaan. Het ergste is dat je een nachtje onder je spaceblanket moet slapen………… No worry’s. Andere dimensies in dit land. Annemiek bleef er een stuk rustiger onder dan de rest van ons, maar ja dit is niet haar eerste avontuur van haar in dit land. Over de 400 kilometer ophaaltocht hebben ze twee tanks benzine leeggereden……………

Morgen de laatste dag
Waarvan de resultaten inmiddels op soaringspot staan!!!

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

Tja, nog steeds een beetje confused; gisteren mijn eerste levende Kangaroos gezien…….
Daarnaast begint het team ingevlogen te raken. Zowel in de clubklasse als in de standaardklasse horen we dat het teamvliegen goed gaat. Tijdens de vlucht begint het plezier te komen dat we nu al vijf weken als team ervaren. We krijgen meer ervaring met het Australische weer en ook het ruim 100 uur samenvliegen van de afgelopen weken maakt het leven een stuk makkelijker. In beide klassen worden de resultaten beter en constanter.

De circussen zijn de goede keuze geweest om mee te nemen naar Australië, maar het zijn lichte toestellen en Nick, noch Annemiek zijn de zwaarste vliegers waardoor de vleugelbelasting laag is. Zelfs met 20 kg lood zitten ze nog 15 kg onder het referentiegewicht waardoor ze wel 0,4% minder handicap krijgen, maar met het hele goede weer en de hoge steeksnelheden gemiddeld met steken wat verliezen. Ze vliegen dan ook hoofdzakelijk buiten de gaggles wat ze goed afgaat. Gisteren 113 km/h met 880 punten; de winnende LS4 vliegt met 127 km/h rond.

In de standaardklasse zijn de Britten redelijk tevreden met hun 140 km/h over 633 km, totdat er een paar “very rude persons” hun resultaten uploaden. 158,2 km voor Robin en Ronald. Wat er al een paar dagen aan zit te komen, is vandaag gelukt. 100 uur teamvliegen van de afgelopen weken resulteert in een perfecte vlucht pairflying. 2 Seconden verschil op de meet, allebei 1000 punten. Waar de mannen de eerste 2,5 vliegdagen niet harder vlogen dan 185 km/h (mc 5), vanaf nu gaat het gewoon 220 km/h rechtuit. Het gaat hier eigenlijk alleen maar om de sterkte van de thermiekbel. Vandaag wordt tot 7 m/s gedraaid; bij 4 m/sec hoor je “door, door, door”. Vandaag worden er ook nog wat straatjes gevlogen en wanneer Robin aankondigt op final glide te gaan, Ronald vraagt ” weten we dat zeker”, zegt Robin “kijk eens voor je”. Het laatste stukje final glide is wat krap, maar de laatste 96 km is binnen een half uur gevlogen………… Iedereen is wat confuus, de Nederlanders, Australiërs, Britten, Duitsers. Niemand begreep dat je binnen 4 uur een afstand van 633 km kunt vliegen met een standaardklassevliegtuig. Volgens de mannen van See You is het de allersnelste standaardklassevlucht ooit gevlogen tijdens een WK welke is gescored met hun programma (300.000 vluchten geanalyseerd).

s’Avonds zijn we uitgenodigd om te komen eten bij William en Evelien Stalenburg van Outback Gliding, waar we onze vliegtuigen in de hangaar mogen stallen. De stemming is licht euforisch, maar er komen nog twee lastige dagen.

Vandaag (vrijdag) zitten we in een grondwind van 25 kts, gusts tot 35 kts en de vliegers ervaren een wind van 65 km/h op hoogte. De cirruscrews zijn al gaan rijden om halverwege het laatste been te gaan staan met onze ene aanhanger. We verwachten dat het in de clubklasse een afstandsdag wordt. In de standaardklasse zijn de piloten nog optimistisch om de opdracht te voltooien. Inmiddels zitten we onder de middelbare bewolking van het binnenkomende koufront.

De eerste komen net binnen na opdracht 11 nu! Later meer.

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door