Artikelen van Steven Huiskes

Donderdag, wedstrijd dag 8

Vandaag staan er buien op het menu. Hoeveel en hoe laat staat nog in het midden.. Wat doet de wedstrijdleiding dan? Juist, een AAT. Eentje van 3 uur voor all klassen. Zoals gewoonlijk was het weer dramatisch bij het veld. Lekker prutsen op metertjes om zo hoog mogelijk te komen.

Omdat we ons niet zeker waren hoe laat de buien zouden komen, was een coupe om laat te starten geen goed idee. We zaten goed, en er gingen wat jongens. Wij zaten mooi hoog, dus ook wij gaan. De eerste sector lag in het oosten.De eerste goeie cumuls komen noordelijk van koers. Hmm, dat afvliegen levert geen maximale afstand in de eerste sector, dus we houden wat zuidelijk, in tegenstelling tot de rest.

Er ontstaan mooie plukjes voor ons. Dat biedt hoop. De eerste geeft 2.7 m/s. Oke, ff een paar slagen. 1500 agl. Door naar de volgende? Wel ver weg, maar ja we gaan. tijdens het glijden zien we links van ons gasten indraaien op een mega bel. Hmm.. Oke, eigen vlucht, door.. Plukje groeit, rommel rommel, en een enorme klapper. 4 meter naar 2300m. Zo, die pakken ze ons niet meer af. De eerste sector naderen we snel. In het begin van deze sector ligt een rivier. Het is in de buurt van Szeged, waar het altijd ff wat minder gaat. Hmm, omkeren? Alle sectoren hierna maximaal pakken betekend 135 gemiddeld, zou dat genoeg zijn? In de noordelijke sector wordt al onweer gemeld.. Maar, het houdt hier op, dus we draaien. Ondertussen zien we niemand meer. De noordelijke sector kunnen we goed in, en voor de eerste buien pakken we maximale afstand. Oke, nu door. Hmm, de teller staat op 130, en de benodigde snelheid voor de maximale afstand is 135. Niet weer te vroeg he.. Goed, nog steeds niemand gezien. Dit kan drie dingen betekenen: we vliegen de verkeerde opdracht, we zijn heel langzaam, of we gaan als de brandweer. Ras pessimist dat ik ben begin ik driftig de opdracht nog maar een keer te checken. Tsja, het klopt toch echt. De bellen worden minder makkelijke te vinden. Toch vinden we een goed pad. Uiteindelijk ook een goeie bel. Op een gegeven ogenblik begint een van de PDA’s driftig te protesteren: “airspace”. Shit, zitten we al zo hoog? We mogen tot 2743 meter. Aangezien we het instrumentarium prima in orde hebben (not) is er even onduidelijkheid over de marge die we nog hebben. Ik ben altijd als de dood voor airspace fouten, dus ik duik hem weg. Harry had achteraf gelijk dat we nog 200 meter konden. Maargoed, we moeten door. We zitten net op glijpad, 80 km uit. Maar als we nu keren, zijn we te vroeg. Nog ff 6km door. Zo gezegd zo gedaan. Nou, 2300m boven de grond, en nog 200 meter onder glijpad. Dan zal je vast wel nog wat tegenkomen onderweg, toch? Glijden, glijden, glijden. In de verte schiet een congestus stevig door, en begint te regenen. Hmm, recht op koes. Toch maar iets noordelijker. Uiteindelijk vinden we onszelf terug voor deze ontwikkelende buien, net onder pad. We hebben hier een paar minuten vergooit. Rechts van de bui ontwikkeld nog een cel, die ook begint te flitsen en te regenen. Precies ertussen ligt onze koerslijn. Gaan we dit halen? Er steken meer kisten richting het gaatje, maar de twee regen gordijnen sluiten zich snel.

Dragen doet het amper, nu maar hopen dat er niet al te veel zakken komt. Wat regen kunnen we hebben, maar niet al te veel. We komen er redelijk doorheen. Achter de bui, ineens enorme turbulentie en 4 meter zakken. Ik wist niet dat een Arcus zo heen en weer kon gaan. Dit is duidelijk de outflow van de bui. Hierna zit er evenveel stijgen, dus we houden ons pad. Helaas, 9 minuten later thuis, door de verprutste final glide.. Het verschil tussen de 2de tijd en de 12de.. Helaas, we gingen dus inderdaad als een van de snelste, maar daar kopen we niks voor.

Gelukkig is er nu de international evening! Elk land heeft specialiteiten qua eten en drinken, en het is altijd erg gezellig. Zelf staan we oliebollen te bakken. Een groot succes!

Vrijdag, wedstrijddag 9

Vandaag is het voor ons de dood of de gladiolen. De top tien is alleen nog haalbaar met een enorme coupe. Helaas hebben de buien van gister de thermiek start hier behoorlijk vertraagd. Sowieso geen 1000 punten dag dus. Jammer. Na het slepen zitten we op 0,2 te draaien. Soms een metertje. Bij het veld is het altijd dramatisch hier. De rest van de groep zit 200 meter hoger. Ik heb zelden in zo’n enorme groep gedraaid. Bijna de hele 18 en 20 meter klasse bij elkaar. Goed uitkijken dus. De lijn gaat open voor een 2:30 AAT.

De eersten gaan, en de bel houdt op. Wij moeten ook, want het is al 3 uur geweest. Dan maar 200 meter lager.. Zoals de hele wedstrijd al typisch is, zitten alle schaapjes weer achter de TWO en de polen aan. De hele klasse bij elkaar dus. Hmm, hierbij blijven zitten levert niks op, dus we moeten wat. Na het ronden van de eerste sector peren we hem ertussenuit met 210 km/h op de teller. Maar kijken waar het schip strand. Het gaat eigenlijk erg lekker, tot we de tweede sector pakken. Hier kunnen we helaas niet ver genoeg door, en moeten keren. Hmm, deja vu, we hebben in de laatste sector net niet genoeg ruimte om lang genoeg te vliegen. Een enorme straat brengt ons heel snel naar het einde van de sector. We vonden hem in het uiterste puntje en zetten het op een glijden. Ik voel het al aankomen, we zijn 3 minuten te vroeg thuis. Tsja, van 131 naar 127, auw auw. Geen coupe Holland voor ons in de 20 meter klasse dus.

Maar! De openklasse jongens hebben het heel lekker gedaan. Jeroen Verkuijl (ook oud junior, er is nog hoop voor me..) is 3de in de openklasse!!! Feestje dus. Ook Francois is lekker geklommen en in de top 10 terecht gekomen.

Ik heb enorm genoten van dit evenement. Om het te mogen vliegen met mijn vader was een geweldige ervaring. We begonnen eindelijk een beetje los te komen op de kist. Wie weet komt er ooit nog een vervolg.

Ik hoop dat de verslagen het leuk hebben gemaakt de wedstrijd een beetje mee te beleven. Bij deze houdt de spam weer op. De Arcus gaat de doos in, het was een genoegen.

Een laatste groet uit het nogsteeds warme Osceny.

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

Ik had helaas gisteravond geen energie meer om nog een verhaaltje te dichten, dus nu maar even.

Zaterdag was interessant. Net zoals de dag ervoor waren er buien verwacht, en weer dacht de wedstrijdleiding dat het mee zou vallen. Eerste start 12:30 en benauwd.

Na het nemen van deze foto: First launch confirmed. Nou, een ding was duidelijk, een loterij dag was geboren. Jongens die net voor de bui opgesleept zijn konden goeie aansluiting vinden naar de zon en zaten al gauw 50 km uit om te wachten. Na het opslepen van de 18 meter werd het toch maar gestaakt, en de 18 ook gecanceld. Nu snel in de hoezen.

op 1:10 een leuk beeld van het uit de box rijden

Smiddags werd vrij onverwacht een rustdag aangekondigd voor de dag erop. Sommige team captains waren hier niet over te spreken (dit gaat meestal in overleg). Echter de motivatie van de wedstrijdleiding was veiligheid, het zou 39 graden worden en matig blauw thermisch. Niet een ideale conditie om 85 kisten in te laten roeien, dus iedereen was het er wel mee eens. Wij hebben deze dag in het zwembad onder de teamtent doorgebracht.

Maandag, wedstrijddag nummer 5.

De voorspelling was goed, echter het pakte niet zo goed uit. De opwarming duurde te lang, waardoor de start uitgesteld werd. Echter de opdrachten bleven ongewijzigd. Het was al vrij snel duidelijk dat het een hele opgave zou worden. De lijn ging open en het wachten begon. Terwijl we eigenlijk weg moeten ging er maar niemand.

Uiteindelijk gingen er een hoop. Iets gewacht, en ook maar gegaan. Wel te laag, shit. Nou, dan maar mee, het blauwe in. De groep glijdt en glijdt, onder elk pluisje trekken ze op maar draaien ze niet in. Hmm.. Iets wat ze achterlieten toch maar geprobeerd. Na een klein beetje zoeken, bam, 2,7m/s. Mooi, de rest gaat als maar lager door in het oosten. We hebben met een bel de groep te pakken. Houden zo en niet eigenwijs doen. Na het ronden van het eerste keerpunt, ploft de groep wat uit elkaar. Wij doen ook een een eigen keuze waardoor we helaas wat lager raken, daar gaat de goeie actie. Twee keer op 400 meter agl te hebben gezeten een 2 meter naar 1700 gevonden. Na een hoop geknok en doorzetten komen we uiteindelijk weer in de groep. Het wordt later en later en het weer wordt snel minder. Een halfje in het blauw als je gelukt hebt, en nog 80km te gaan. Voorzichtig glijdt de groep door, en uiteindelijk is bijna de hele klasse op dezelfde hoogte, 30km uit, voor de donau gestrand. Hier draaien we met z’n allen op 0,2 m/s, het laatste zuchtje.. Ook zijn er nog grappenmakers die even water lozen voor je neus, waardoor je kist nat wordt en je nog maar een nulletje hebt. Het is net niet meer genoeg om op glijpad te komen. Sommigen zitten net 50 meter hoger.

Als het echt ophoudt, begint de hele groep te glijden. Wij halen het echt niet, althans, dat denken we. Op veilige hoogte (250agl bij groot veld) beginnen we maar met de motor. Als die eenmaal loopt snijden we het oplijnkeerpunt af. Wat schetst onze verbazing, er zijn mensen aan het doorglijden. Onder ons wordt op kerktoren hoogte de motor gestart, de ander propt hem in een korenveld. De polen doen aan het einde van het mais het wiel uit, en overtrekken zo wat op het begin van de baan. Een vlieger die ik achteraf sprak, zei dood leuk, ach als je dan in de mais staat ben je alleen wat later thuis, dat gaat prima. Nou, niet voor ons dus. Opzich heel erg ons best gedaan, alleen de veilige keus gemaakt. Helaas pakte dit duur uit, maargoed.

Dinsdag wedstrijddag nummer 6

De hoezen zijn smorgens nat, dus er zit weer wat vocht in de lucht. Het weer ontwikkeld goed en we moeten weer 400km vliegen. We hebben er zin in, iets wat mentaal best lastig is gezien de inspanning en resultaat. Vandaag zijn we eindelijk wat relaxter in de kist, en hebben we er lol aan. Met gepaste agressie nemen we de hele tijd initiatief. Het starten was niet optimaal maar ach, genoeg km te gaan. Wat zitten er een brave schaapjes in onze klasse, en maar wachten tot er weer een de bel uit gaat om te steken. Hier zijn we snel klaar mee en doen lekker ons eigen ding. Iets ging er fout bij het tweede keerpunt, een slechte steek, waardoor we ineens 300 meter onder de groep zitten. (ze schuiven boven ons). Shit, niet weer hè. Nou, gewoon door gaan. De sfeer zit er goed in en het is eindelijk weer een lekker stukje vliegen. Harry vliegt een epische bel aan tot 2300 meter, bijna 4 over de hele bel. Hoppa, genieten. Jammer dat we haaks op de straten vliegen, iets waar de openklasse geen last van heeft vandaag. Bij de Donau komen we weer samen met de groep, net iets hoger. Mooi, dat hebben we weer ingehaald. Vanaf hier wordt het blauw en doet iedereen alsof het niet meer thermisch is. In de verte zien we er een paar glijden, en wij gaan gewoon. Er ontstaan wat toefjes maar uiteindeljk gaan we uit de flank naar een cumul. Er draaien wat in (de vroege starters), en we kunnen onderin aansluiten. Na het uitdraaien van deze bel nog 300 meter te kort. Gewoon naar et keerpunt glijden en richting huis, dat klimmen we er nog wel bij. Na het ronden gaan er wat uit de flank, maar wij recht op koers samen met iemand anders. Recht op koers nog een paar meter meegepakt en gaan glijden.

Helaas hebben we met starten weer wat vergooid, maar ach, het liep eindelijk een keer lekker en hebben menig bel aangegeven. Sorry, geen foto’s van deze vlucht.. We hebben er net geen drie plekken mee goedgemaakt. Nog 3 dagen te gaan, en we groeien gestaag. De openklasse jongens gaan nogsteeds lekker!!

Elke avond verzinnen ze hier weer wat nieuws, met nu Hongaarse folklore dans en eten. Erg leuk!

Groeten uit Osceny.

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

Nou, vandaag dan de eerste echte fout.. 3 minuten te vroeg binnen.

De dag begon al heet en vochtig. Wetter jetzt gaf al snel onweersbuien aan. Echter, dit was gebaseerd op een trog. Elke andere voorspelling zag dit niet, maar wel buien. De wedstrijdleiding was nog optimistischer, echter de trigger temperatuur was 32,5 graden.. pff.

Na uur start uitstellen was het zo ver. Met 0,6 in het vage blauwe, in de verte richting eerste sector al en grote bui. Zicht was ook dramatisch. Met z’n allen omhoog proberen te komen. De enige cumuls richting eerste sector stonden rechts van koers. Hier ging dan ook iedereen naar toe. Vandaag niet vooraan in de groep afgevlogen, maar er mooi tussen. Iedereen stak naar dezelfde optie, en hier ontstond ook een groepje.

Echter dit groepje schoot niet echt op, dus we zijn na het aanraken van de eerste sector (die ondertussen behoorlijk onder de cirrus van de cb lag) gedraaid. Dit pakte wel goed uit, en dit been ging wel aardig. Toch hield het noordelijk in deze sector wat snel op, jammer. We hadden nog wat verder moeten komen. Dan maar draaien. We hadden geen info over de buienontwikkeling, en wisten dus niet wat we aan zouden treffen. Het zicht was zo dramatisch dat de volgende pluk niet zichtbaar was. De terugweg ging ook wel voorspoedig. De laatste sector een stukje in, en dan zouden we mooi thuis komen.

Het bleef wel goed gaan en de Donau kwamen we goed over. Nog een cumul verder, en naar huis. Echter ging dit laatste stukje wel lekker, waardoor we net iets verder hadden gemoeten. Maar helaas, we waren echt bij de allerlaatste cumul.

We hebben de 110 gehaald, echter 3 minuten te vroeg binnen en er blijft 106 over.. Als als, dan waren we 8^ste. Maar helaas.

Persoonlijk zat ik er wel even doorheen omdat het weer niet gelukt is. We hebben nog wat dingen besproken, die we vanaf morgen gaan proberen. Ook is goeie wind info belangrijk, want de zander gaf vandaag 220kmh wind, en op de PDA wapperde de windpijl ook met exotische snelheden alle kanten op.

Een aantal jongens uit de top 10 stonden vandaag onder ons, laten we dat maar meenemen voor morgen en weer doorgaan. Het wordt een wedstrijd van de lange adem, want elke dag deze temperaturen en inspanningen gaat zijn tol eisen. Heel veel drinken en goed slapen dus.

Goed, even een baaldag (achteraf ff, onderweg eigenlijk niet), maar we zijn weer wat punten ingelopen op directe concurrenten. Morgen nog maar een keer! (weer bloedheet en blauw waarschijnlijk)

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

Dag 3. Vanmorgen werden we bang gemaakt met vroege start. Briefing moest snel, want iedereen had 500km op het programma. De kist stond optijd klaar, vol water (nouja vol, we mogen 1 30 liter tanken.. met 750kg max)

First launch, (of lunch, zoals de hongaar het over de radio roept) 11:15. Om 11:00 de snuffelaar omhoog. Niks. Windstil, bloedjeheet, en nog geen cumul aan de horizon. Uiteindelijk werd het 4 keer uitgesteld en ging de eerste 18 meter bak om 12:25 de lucht in. Voor de 20 en open toch maar een B opdracht. 360 km race.

Bij het veld was het qua weer erg matig en blauw. Na opening van de lijn begint het gewacht, waar eigenlijk helemaal geen tijd voor is..

Toen gingen er een paar man. We zaten goed, hoogte prima, dus gaan. Eerste steek met 150 rustig gegleden naar de eerste cumul, 20 km verderop. Na twee slagen 2 meter, door. zoeken, beetje links, beetje rechts. Hoppa, over de hele bel 4.1 m/s naar 2000m. Dat schiet op. Vanmorgen had ik niet 1 maar 2 eieren met een dubbele dooier, dus een beetje meezitten moest het wel vandaag.

Na 100km en met 130 gemiddeld kwamen we bij het eerste keerpunt aan. Hier zag het er niet meer uit, en de vroege starters zaten hier laag (500m ongeveer). Toen begon het gezoek. En jaahoor, daar is de rest van de groep, die iets later is gestart.. Jammer dat het niet normaal weer bleef. Na twee bellen zaten we ook nog eens onderin de groep. Goeie mentale oefening zullen we maar zeggen.

Maar, volhouden. De volgende drie benen optimaal blijven vliegen. Eigen keuzes blijven maken, en telkens kwam het weer samen met de groep. Tot vlak voor het laatste keerpunt.. De groep gaat ver van koers naar een mooie pluk. Echter, we zitten nog vrij hoog. Ook al doet die het goed, max 300m klimmen kan daar gehaald worden. Wij gaan door, 1500m agl, 14km voor het keerpunt.

Gerond, en daar komt de groep aan, hoger. Maar, we gaan door. We zien ze in onze ooghoeken een andere keuze maken. Gelukkig trekken de eerste van de groep op, maar draaien niet in. Ze moeten door, naar een minder fraai pluisje. Wij gaan door, wel iets van koers, maar ik zie een kist aan de basis glimmen. En hoppa, 4 meter. Nog 200 meter nodig voor final glide. We weten dat we opgerold zijn door de groep, dan in ieder geval iets eerder thuis proberen te zijn dan de kuddedieren. Na wat gezoek een goeie laatste gevonden voor een paar slagen. En daar is de groep. Mooi, de sfeer is goed en we glijden naar huis met 200 km/h.

Als tweede binnen, maar de groep komt vrij snel en heeft ons we te pakken. Maargoed, we gingen lekker, het vertrouwen groeit, en we zijn weer wat beter geëindigd. We gaan het morgen weer proberen voort te zetten en ons eigen ding te blijven doen.

Jeroen heeft vandaag ook goed gevlogen, safe en goed in de punten.

Tot morgen!

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

Om maar gelijk even goed te beginnen, we hebben een dagwinnaar! Jeroen was het snelst in de open klasse vandaag. Top prestatie.

Ondanks de matige klassering was de dag toch ook positief voor ons. 362km race was de opdracht. De grote vraag was het start tijdstip. Na wat voor de lijn gewacht te hebben met matig stijgen, wat mensen zien vertrekken. Omdat we toch nog even wouden wachten, een stukje achter de lijn gaan zitten. Daar hebben we met een groepje van 4 gestegen en besloten af te vliegen.

Het eerste been zag er weer lastig uit qua keuze. We wilden zelf upwind blijven van het been, maar de groep (die ondertussen gegroeid was met 18meter boys) besloot anders. Niet eigenwijs doen en maar even mee gaan! Ze bleven maar door gaan, terwijl het stijgen er niet naar was. Toen ze een 1.8 lieten liggen, hebben wij toch wat slagen gemaakt. Hierdoor konden we weer op de koerslijn komen, en upwind goeie aansluiting krijgen. Goeie keuze dus. Wat schetst onze verbazing, in de verte, ver downwind, pakt de groep laag een klapper op. Jammer dan, maar een deze dagen gaat deze tactiek niet op..

Erg mooi kunnen ronden, en het tweede been verliep soepel. Ook hier kwamen we weer wat mensen tegen, waar we vrij snel weer vanaf waren door andere keuzes. Bij het keerpunt kwam iedereen elkaar weer tegen. Ronden ging wederom erg soepel.

Het derde been liep eigenlijk goed, echter 3/4 van de cumuls gaf niet echt een bel. Hard en laag doorgaan stond ons dus ook niet echt aan. Ook goeie snelheden vliegen zit nog niet echt in de vingers met deze bak.

Na het ronden, vlak bij de Servische grens, werd het al minder. Lange steken, met nog redelijk stijgen te vinden. Al met al 10 minuten later binnen dan de jongens die gelijk waren afgevlogen. De nummer 1 van vandaag ging kamikaze stijl, die had gister 70 punten gehaald, dus niks te verliezen.

De sfeer en concentratie in de cockpit waren goed. We zijn algemeen 2 plekken geklommen. Laten we daar maar aan vasthouden, de wedstrijd is nog niet afgelopen.. Morgen weer een dag.

Weinig foto’s vandaag, maar deze wou ik even met jullie delen: Frans z’n paella! Errgg lekker!!

Tot morgen

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

Nou, de eerste dag is een feit. En wat voor een. een van de moeilijkste vluchten, en een van de makkelijkste tegelijkertijd.

De meteo informatie was vanmorgen wat tegenstrijdig, echter over 1 ding waren ze het eens: Uitspreiding. Veel vocht in combinatie met subsidentie door een hoog. Een tweede fenomeen was ons smorgens nog niet bekend.

De opdrachten waren voor alle klassen ongeveer gelijk, 2:30 AAT. De eerste vraag was vroeg of laat starten. Veel risico nemen op de eerste dag is ook niet alles, dus besloten rond 2 uur over de lijn te gaan.

He eerste been ging gelijk goed, althans, de eerste steek. Terug vliegen is een van de pijnlijkste dingen die een wedstrijdvlieger kan doen, maar toch moest het om te overleven. Door de uitspreiding was het erg lastig, maar toch ook niet want er was geen keus. 1 grote cumul, vaak in de schaduw. En als die het niet doet is de backup heel simpel, de motor.

De rest van de vlucht bleef geplaagd door dit weer. Om het nog mooier te maken, kwam er wat warme lucht in sluipen. Samen met een flinke bries uit het noord oosten geweldig vliegweer..

Na het eerste been was het mentaal moeilijk, want je weet dat je eigenlijk al de haas bent. Opnieuw starten was geen optie. Eigenlijk ging het niet slecht. Samen met het winnende groepje opgevlogen. Na wat slim gooi en smijtwerk pakte wij een bel, die zij misten en waardoor ze 90 graden uit koers moesten. Mooi! denk je dan, toch? zie je ze in de verte met 3 meter omhoog stuiteren, en ook nog eens voor een mooie straat terecht komen.

We merkten vandaag ook dat we nog maar 7 uur op het machien hebben gevlogen. De backbone qua flapsettings, snelheden en thermieken bij verschillende soorten bellen is nog niet echt aanwezig.

De sfeer en samenwerking in de cockpit waren goed, dus we gaan met goeie moed door. Morgen de volgende dag! beetje zelfde situatie als vandaag.

Oja, het tweede weersfenomeen was golf. Alleen op de satelliet te herkennen vandaag, en niet eens zo zeer door blauwe gaten. De golf die in e luchtlaag boven de cumuls zat, zorgde soms voor stukken met veel dalen. Dit kwartje is net pas gevallen:) Vandaar soms slechte steken. Als het echt herkenbaar was geweest in de lucht, en het was golf door bergen of de cumuls geweest, hadden we het herkend. Echter, dit was ook wat nieuws voor ons. Weer wat geleerd! Hieronder nog de spaghetti van vandaag.. Een kind van 2 maand kan rechtere lijnen trekken tussen de sectoren..

Jeroen heeft vandaag een hele mooie 3de plek gevlogen! Onze schade had erger kunnen zijn. Morgen gaan we er weer voor!

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

Gister was de laatste trainingsdag. Het weer was niet zo heel heet qua luchttemperatuur, echter de zon was erg heet. De lucht heeft soms de eigenschap dat de zon gemeen fel kan zijn, wat dus het geval was. Een pretje onder de grote arcus kap (not..).

We hadden besloten de dag te gebruiken om de instrumenten, bugwipers en andere kleinigheden te testen. Met dit weer zijn de plastic wolken snel gevormd.

Eerst even een stukje oost. Heb je 1500km gereden, met de betuwe in de rug.. Kom je dit ding tegen, de Donau.

Naar het oosten blijkt het telkens goed, ook dit keer weer. Achteraf zijn de mensen die de task wel gevlogen hebben, daar ook het snelst geweest. Nu even naar het westen, bij Pecs de berg bekijken. Dit is met blauw weer vrij moeilijk, en eigenlijk zijn we er niet heel veel wijzer van geworden. We zagen ook iedereen laag scharrelen.

Daarna een final glide gemaakt, waarbij de instrumenten klopte. Altijd fijn. Gauw naar de verkoeling. Frans had heerlijk gekookt in het huisje, en we hebben nog even team overleg gehad.

De volgende ochtend werden we wakker as usual. Echter toen ik de tent uit kwam zag ik bij Charly zijn tent open staan en zijn laptop tas buiten liggen. Wat blijkt, hij was nog niet wakker, maar we hebben bezoek gehad. Ook harry’s tent is open gemaakt. Zelfs kleine werptenten hebben ze vannacht open gemaakt. De Finnen blijken ook beroofd te zijn. Gelukkig lag alle elektronica voor vliegen nog in de auto.. Blijkbaar zijn ze gestoord vannacht, en hebben ze charly’s laptop gedumpt. Die is dus terug. Wat andere spullen en geld helaas niet. Affin, goed begin van de opening. Dat de spullen weg zijn valt nog wel mee, maar dat er mensen je tent in gaan terwijl je ligt te slapen, dat is minder relaxed, helemaal als je goed moet slapen voor de wedstrijd.

Goed, even netjes gemaakt en opgemaakt voor de openingsceremonie. Ze hebben er een hele vliegshow omheen gemaakt, dus we zijn benieuwd. We moeten allemaal achter ons land bordje aanlopen en netjes gaan staan, zodat we in de bakkende zon alle praatjes aan kunnen horen. Ondertussen vallen er allerlei parachutisten uit de lucht, waaronder eentje met de FAI vlag. Met deze vlag wordt altijd de wedstrijd geopend. (en mag in de laatste 24 uur van de wedstrijd gejat worden… zie Annex Z uit de sporting code).

De airshow bestaat uit oldtimers, rare Russische helikopters en ander vliegend spul. Ook doet de wereldkampioen aerobatics een rondje, knettergek. Als laatste nog even op de kop zoemeren en met een negatieve loop eruit drukken. Pak de paracetamol maar.

Afgesloten wordt met een Extra300 en een red bull air race piloot, Peter Besenyei. Ze hebben het heel leuk aangekleed me kraampjes en lokaal eten. Wederom kudo’s voor de organisatie.

Ondertussen is de inbraak netjes geregeld met de lokale politie, en de beveiliging verdubbeld. Op het moment van schrijven nu kwam er al een politie patrouille over het veld. Hopelijk lukt het slapen goed vanavond, want morgen begint het feest.. De eerste wedstrijddag, met gelijk een lastig venstertje waarschijnlijk. We gaan het zien!\\

The game is on!

Groeten uit Osceny (oeschnie, zo zeg je het geloof ik echt)

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

Gister hebben we de dag gebruikt om rustig alles op orde te maken, en alles te poetsen. De Zander computer wordt al iets minder hocus pocus zo ondertussen.

Deze vrijdag was het dan zo ver, eindelijk een beetje aangename temperaturen. En, koude luchtmassa, dus goeie condities waren te verwachten! Jeroen en Francois zijn vannacht goed aangekomen. Vanmorgen dan ook alle kisten gemonteerd om te vliegen vandaag. Jeroen gaat toch meedoen in de open klasse met de 21 meter JS1.

Het weer ontwikkelde zich goed, en de wedstrijdleiding had een 3:00 uur AAT uitgeschreven. Blijkbaar is 3/8 cumuls ‘blauw’ in Hongarije. In dat geval, laat de blauwe dagen maar komen. Het slepen gebeurt hier door zogenaamde Zlin Cmelak (Oostblok’s voor monster geloof ik) turboprop sleepkisten. Feitelijk een busio lier met vleugels.. 5 á 6 meter per seconde stijgen achter deze monsters is geen uitzondering, erg comfortabel en veilig.

De lijn ging al snel open, echter hadden wij nog geen idee waar het stijgen nou echt te vinden was onder de wolk. Dus nog heel even geoefend en richting de lijn gescharreld. Afvliegen ging goed, gelijk hoge basis en met 190 km/h de eerste steek. De eerste sector ligt in een gebied met zand gronden. Dit is gunstig voor potentieel goeie bellen. Uitdroging van de cumuls was hier echter wel gaande, maar het stijgen bleef goed. Na het ronden van de eerste sector 140km/h op de teller na 45 minuten vliegen.

Het been naar het noorden gaf ook goeie bellen. Echter de schone blaue donau over, wat hier geen slootje meer is, zorgde nog wel voor een wat spannender moment om goeie aansluiting te krijgen. Na wat gescharrel toch 2,7 m/s weten te vinden.

De noordelijkste sector diep ingevlogen, tot een stukje voor het Balaton meer (daar heb ik dan weer geen foto van, er werd druk gerekend op dat moment). Nu was er alleen nog een strak been naar het zuiden nodig. Bij Pecs in de buurt ligt een heuvel rug met max 700m bergtoppen. Zon erop, wind, bossen.. Dus, dat beloofd wat! Of toch niet helemaal.. Deze rug verdient morgen nog wat aandacht om even goed uit te zoeken. Het oversteken ervan ging niet zo soepel als verwacht, en dus kon de zuidelijke sector niet optimaal gerond worden. Na een wat mindere bel toch weer goeie aansluiting kunnen vinden, en uiteindelijk mooi op final glide kunnen komen.

Maximaal in de sector, en nog 17 minuten over. De ETE zegt nog 19 minuten.. Als we maar niet te vroeg zijn.

Omdat we nog niet heel vertrouwd zijn met de final glide berekeningen van de aanwezige apparatuur, toch nog even twee slagen erbij gepakt. Mooi optijd binnen. 381 km in 3:03, goed voor 125 km/h.

Vandaag hebben we vooral geoefend met de kist aanvoelen, verschillende flap standen en snelheden in de thermiek en het managen van het luchtruim hier (ik dacht dat Nederland erg was).

Francois en Jeroen hebben beide ook lekker gevlogen en op wat kleine dingen na werkt alles prima. Francois z’n kist is nog door de scrouteneering gegaan, morgen moet Jeroen nog. Morgen nog een trainingsdag en zondag de grote opening met een hele airshow. Dat er nog maar meer van dit soort steekpartijen mogen volgen..

Hier nog de links naar onze vlucht op de OLC en de uitslagen op soaringspot:

OLC vlucht 10-07

Soaring spot uitslagen

(voor ons is dat dan 20m multi seater class, practice day 2)

Zo, nu slapen, het is eindelijk lekker koel!

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door

November 2014 kreeg ik de kans mee te doen aan het EK in Hongarije. Aangezien ik ook nog de kans kreeg om een Arcus te regelen, werd het mogelijk dit samen met mijn vader, Harry, te gaan doen. Deze vader/zoon combinatie is vrij uniek en het is natuurlijk geweldig om zo’n moeilijke wedstrijd met z’n tweeën aan te pakken.

Afgelopen zondag, 5 juli, begon de reis. Aangezien ik en Harry allebei erg druk waren met het ‘echte’ leven tot de vrijdag ervoor, hebben we de week tot de eerste wedstrijddag hard nodig om de kist een beetje op orde te krijgen, en allerlei zaken te regelen.

De heenreis verliep soepel. Eerst moesten we de kist ophalen bij Bayreuth in de buurt, op het vliegveldje Ottogruener heide. Echter toen we aankwamen vloog de kist nog, dus eerst maar even wat eten. De locals verwezen ons naar een tentje waar ‘grosse portionen Frankishesch essen’ te verkrijgen waren. Met andere woorden, heel veel vlees. Prima binnen te houden. Na dit typische Duitse maal weer terug naar het veld gegaan, waar inmiddels de kist geland was. In de tussentijd hadden we begrepen dat we konden inchecken in ons tussenstop hotel tot 23:00 uur, en het was nog 260km rijden met aanhanger.. Ff aanmaken dus.

Kist inpakken

Na het demonteren en controleren, alles aangekoppeld en gaan rijden. Ik moest zelf nog een ophaal auto van het duitse team mee rijden, dus in een treintje van 3 over de Duitse snelweg.

Charly, onze ophaler, is altijd een meester in het regelen van een hotelletje, zo ook deze. Na een hele heuvel opgeklept te zijn met die zware aanhanger, kwamen we bij een typisch zuid Duits hotel met enorme biergarten. Geen straf als het ’s avonds nog 28 graden is!

Biergarten!

De tweede dag was voornamelijk heel lang in de auto zitten, via Oostenrijk naar Hongarije en door naar Osceny. Hongaars is net Nederlands, een onmogelijke taal. Je zegt namelijk oschnie, ofzoiets. Ik kan het nog steeds niet.

Bij aankomst werden we verwelkomd door een paar dames welke ons de standplaats van onze kist vertelden en wat info gaven over de camping. De eerste indruk van de organisatie was prima. Kist neergezet en toen maar een goede camping plek vinden. Ondertussen was het nog steeds 38 graden, pff.

Na dat de tent redelijk stond, lekker gedouched. Francois Jeremiasse en Frans de Guise, hebben een huisje in de buurt. De eigenaar, een lokale zweefvlieger, blijkt ook een restaurant te hebben. Met andere woorden, we waren uitgenodigt voor een echte goulash! Wat blijkt, de beste man z’n huisje staat in een wijngaard. We hadden er dus ook nog een heerlijk wijntje bij.

Wijngaard

Echte Goulash

De volgende dag maar eens gaan vliegen. De Arcus monteren in de brandende zon was geen pretje, maar het ging soepel. Helaas is er een onderdeel aan dit toestel wat vervelend doet bij tropische temperaturen: de kap. Die ging dus niet dicht. De kaphoes erom gedaan en helemaal nat gemaakt om de kap te koelen, hopende dat hij genoeg zou krimpen om te sluiten. Eenmaal op de startplaats bleek dit ook te lukken, gelukkig.

Monteren

Gridden

Tijdens het voorbereiden om te starten ging Francois alvast omhoog met de Quintus. Tijdens de zelfstart, vlak na het loskomen, hoorden we op de strip al dat het toerental begon te zakken. Hij klom ook niet echt meer. Vervolgens begon hij met water lozen, wat goed zichtbaar was. Omdat het einde van het veld al bijna voobij was, en de hoogte nog niet voldoende voor een bocht, moest hij wel rechtdoor. Achter het maisveld zagen we de kist verdwijnen, iets wat je niet graag ziet. De wedstrijdleiding handelde snel, en wij lieten alles vallen om er direct naartoe te rijden. Een minuut later belde Francois dat hij OK was, gelukkig. De landing in het hoge koren was helaas voor het toestel wat minder gunstig uitgepakt. Wat volgde was een operatie om het toestel uit het enorme korenveld te halen, iets wat tot 7 uur savonds heeft geduurt in temperaturen tot 40 graden. Dit alles was prima te doen, aangezien de vlieger helemaal OK was. Daar gaat het uiteindelijk allemaal om. Om de dag nog gekker te maken, werd ik midden in het korenveld gebelt door LVNL, of ik wou beginnen met de opleiding in augustus. Ik heb vriendelijke verzocht of ik ze even terug kon bellen op een wat geschikter tijdstip.. Na deze hectische en zware dag, bood de goede organisatie hier uitkomst. Een enorme tent met catering staat op het veld. Je kan hier ontbijten, lunchen en avondeten. We zijn gaan zitten met een heerlijk koud biertje, en vers gebakken zalm. Even bijkomen dus.

Boer zoekt vliegtuig

Biertje..

Even eten

Woensdag 8 juli maar weer even opnieuw proberen te vliegen. Nog hogere temperaturen.. geen lekker vliegweer, maar toch even omhoog om alles te testen. Oja, eerst nog even hongaars AVGAS tanken.

Hongaars tanken	Harry aan de Controls
Mooie vleugel	Het veld

Om 17:00 moest de kist naar de scrouteneering. Hier checken ze de gewichten, instrumenten, papieren, etc. Echter, er was een koufront op komst. Bij de breefing smorgens werd medegedeeld dat deze fronten zo nu en dan gemeen kunnen zijn. Als ze er zelf al over beginnen..

Het callsign SP is helaas al gebruikt, dus het moet wat anders worden. Het is nu 9P. Nine Papa. Engels uitspreken, ff aan duits denken, en mn vader zit voorin.. Nein Papa..

Zoals ik zelf altijd al zeg als ik instructiedienst heb, buien zijn er sneller dan je denkt! Toch maar even de Arcus demonteren.

Net terwijl ik de linker vleugel in mn hand heb (niet heel licht zegmaar) raakt het gust front van de buienlijn het veld. Met zes man weten we de vleugel net in bedwang te houden. Een hoop geschreeuw en adrenaline verder, overigens een goeie workout, zit de kist zonder schade in de doos.

I’m fabulous..

De organisatie is tot nu toe fantastisch. Het hele veld is aangekleed, de vliegtuig opstel plaatsen zijn bewaakt, de catering is top en heel betaalbaar, en de WiFi is snel.

Breefing room

Francois heeft overigens een andere Quintus kunnen regelen, en komt vanavond weer aan. Gelukkig geen einde wedstrijd dus!

Tot zo ver even een verslag van de eerste paar dagen. Wat zeggen ze ook alweer? Slechte generale..

Meer volgt! (met wat meer vliegtechnische praat hopelijk)

Onze prestaties worden mede mogelijk gemaakt door