Au invliegen – 13 April
De hele winter lang is er door iedereen hard gewerkt aan de twee Cirrussen. Er is een hoop gerepareerd en beter gemaakt, en we hebben ons best gedaan om de twee kisten zo gelijk mogelijk te krijgen. Zondag was het dan eindelijk tijd om de eerste start van het seizoen te maken, en wát een opening. Dat belooft veel goeds.
Vroeg monteren, de laatste dingen laten checken door een technicus en starten maar. Kwart voor 11 hing ik achter de sleep. Na één bocht was ik meteen weer gewend, wat een lekkere kist. Ik merkte dat de mechanische vario en de butterfly niet werkte. Ach ja, de LX doet het gewoon en landen is zonde van de tijd. Los ik later wel op. Dus, op pad!
Na de eerste bel bij het veld kon ik rond de 700 meter goed hoogte houden onder de straatjes. Met de wind in de rug en de wolken dicht bij elkaar ging het al aardig snel. Op de veluwe nog wat gedraaid om op een iets comfortabelere hoogte over te steken, en vanaf Apeldoorn een steek van 130 km naar Ibbenbüren. In de buurt van Twente kon ik inmiddels wat hoger vliegen, tussen de 1000 en 1100 meter. En ook al moest ik af en toe draaien, de snelheid was opgelopen tot boven de 110 gemiddeld. Voorbij Porta stond nog een klein straatje richting het oosten, waar ik om kwart over 1 besloot om te draaien. En dat was achteraf gezien niet echt te vroeg.
Eenmaal omgedraaid sprong de wind op de LX van rond de 20 naar rond de 40 km/h. Met nog ongeveer 300 km voor de boeg was dat niet de meest aangename verrassing die ik me kon voorstellen. Tegen de wind in stort de glijhoek van een Cirrus aardig in, en ik kwam erachter dat zo’n wind over de heuveltjes een hoop zakken veroorzaakt. Ik had het plan gemaakt om zuid van de Münster CTR terug te vliegen, dus koers gezet richting Bielefeld. Gelukkig had ik de tijd aan mijn kant en kon ik rustig en voorzichtig verder vliegen.
Op dit been werd het lastig. Er was erg veel uitspreiding en de straatvorming werd verstoord. Gelukkig was de lucht polair, en bleef de thermiek onder de afscherming goed werken. De wolken die er stonden waren betrouwbaar en het stijgen was sterk genoeg om tegen de wind in te komen. Ook waren er hier en daar nog goede paden te vinden, dus kon ik voorzichtig maar snel genoeg door blijven vliegen.
Voorbij Borkenberge kwamen de straten weer een beetje terug, maar het was lastig om de goede paden te vinden. Ik had in mijn achterhoofd zitten dat er niet veel voor nodig is om met deze condities in een Cirrus onderuit te gaan, en bij Doetinchem was het dan ook bijna zover. Ik had een grote donkere plak afgevlogen waar ik aan alle kanten niet veel meer dan een nulletje kon vinden, en kwam lager en lager.
Laatste straat op weg naar huis
Uiteindelijk vloog ik rond de 300 meter boven een paar mooie zwarte akkers de zon in, met de gedachte om hem daar neer te zetten. Toch wist ik dat als er ergens een bel los zou komen het hier zou zijn, en deze stiekeme hoop werd gelukkig werkelijkheid. Ik kon wegklimmen en geloofde weer in thuiskomen. Bij Arnhem sloot ik aan onder een mooie straat, die me de laatste 50 km naar huis bracht.
Tegen 7 uur landde ik weer op Hilversum, waar het vliegbedrijf net was opgeruimd. Onder de laatste resten van de straten schoof ik de kist in de aanhanger, het was mooi geweest. Het was een lange, uitdagende maar vooral hele leuke vlucht. Het Cirrus-seizoen is geopend, op naar een hoop succes!
Klik hier voor deze vlucht op de OLC.
[Reactie plaatsen...] - [Scroll naar boven...]